dimarts, 9 de desembre del 2014

RegReSo aL fUtuRo



'Back to the future', @ Irina Werning

Cansado es poco. Esto de los fines de semana de puente trabajando es agotador, porqué se te junta el curro con las ganas de la gente normal de hacer más cosas. Sobretodo a 3 semanas de la maldita navidad. Cena tras 12 horas currando no es la más ideal de las salidas, pero aguanto con dignidad y llego al local final, al que habíamos ido algunas noches del siglo pasado. Y ahí vuelvo, aunque algunos de mis actuales acompañantes no fueran más que niños cuando yo iba allí de adolescente. Y la vida es tan injusta que medir 1'90 y tener aspecto apuesto permite a alguno que un tridente de féminas por las que otros tendríamos que picar piedra, cemento y acero le entren sin hacer nada, para luego acabar perdiendo la oportunidad por no saber que decirles. No sé si me indigna más la ineficacia de uno, o la superficialidad de las que sólo valoran la presencia física, sin la más mínima inquietud por lo que haya más allá. O quizás esta apreciación no sea más que pura incoherencia con lo que siempre deseo y defiendo. Sea como sea, fue noche de muchas risas, y ya sólo por eso valió la pena.

Dos noches antes, cena de reencuentros en el restaurante más antiguo de la ciudad. Pensar que ese local lleva 2 siglos sirviendo comidas da algo de vértigo, y te hace entrar en una especie de trance espacio-temporal, como si estuvieras metido en 'Back To The Future' o en 'Midnight In Paris' (hoy he quedado con G-Cinéfila para ver la nueva de Woody estas vacaciones). Al final siempre nos acabamos contando por enésima vez las mismas batallitas, como si fueran parte ya de nuestra propia mitología grupal no escrita, y me doy cuenta de que lo que yo creía que todavía era mi presente ya forma parte de mi pasado. Y vuelve el vértigo. Que muera el padre de un amigo aumenta esa sensación, y más cuando en el funeral te encuentras con gente que, sin que te hayas dado cuenta, tampoco forma parte ya de este presente de ausencias y deja vus. Cuando los funerales empiezan a protagonizar algunas de tus rutinas, malo también. La vida avanza y tú pareces seguir con el ancla echada a aquellos maravillosos años que te resistes a dejar, mientras la corriente se lleva a los demás a la deriva. La comida colectiva de hoy también participa de la ecuación temporal, y creo que sigo siendo la incógnita por despejar...


PD: también en terreno indefinido entre pasado y presente, entre sueño e ilusión, entre falso y real, bien vale la pena mirarse los reflejos propios y extraños en 'Miralls i Miratges'...



9 comentaris:

Pio ha dit...

Supongo que recordar tiempos pasados en comidas y cenas, nos lleva a darnos de bruces con la sensación de que el tiempo pasa demasiado deprisa y nos perdermos demasiado.

Dicen que no se puede tener todo en esta vida, guapo, ligón y simpático a veces no conjuntan. Todo nos entra por la vista, eso es así, lo que pasa que cada uno tenemos nuestros gustos.

Notamental: esa canción de LOL me encanta!

Ses ha dit...

Ei, que los brincos van a celebrar los 50 años con un concierto, eso sí que es enfrentar futuro y pasado.

hiro ha dit...

Després de currar 12h jo no tindria humor per sortir, així que lo teu té mèrit! espero que els teus amics ho valorin.
Quin és aquest restaurant tan antic? ara m'has picat la curiositat.
També li tinc ganes a la nova peli de Woody Allen. Anar a veure-la al cine ja és tota una tradició.
El temps passa tan ràpid que fa vertigen! i els funerals són com una bufetada que t'ho recorda.

Pd: has anat a veure el nou espectacle dels Love of Lesbian?

dEsoRdeN ha dit...

El paso del tiempo me obsesiona y me asusta desde hace un tiempo (valga la redundancia), Pío. Da rabia que quien tiene todo eso no lo sepa aprovechar ni valorar. Temazo, sí señora! Y a capella fue de piel de gallina! :)

No jodas, Ses! Me gustan mucho, todavía iré a verles y todo... :D

Uf, va costar una mica, però amb el que em costa trobar plans per sortir entre setmana, no era qüestió de deixar passar la ocasió, hiro! jeje, 'Can Culleretes', al carrer Quintana (tocant a Ferran): pica una mica, però vam jalar molt bé. (Sí, vaig anar dijous a l'Auditori. El show está bé, molt teatral i diferent al que han estat fent als últims anys, i tirant del repertori més intimista i melancòlic)

revolcones

yo, la reina roja ha dit...

Yo creo que pronto te volverán a pasar cosas emocionantes, aunque es cierto que, al crecer, las que te interesen quizás sean distintas. Por cierto, no sabía que te gustaban Love Of Lesbian. Yo fui a cotillear en un directo y me aburrí bastante (menos cuando hacían bailecitos disfrazados). Besets, Desorden.

yo, la reina roja ha dit...

PD. He visto altos muuuuy insulsos. No te dejes tumbar por topicazos.

NaoBerlin ha dit...
L'autor ha eliminat aquest comentari.
NaoBerlin ha dit...

"por las que otros tendríamos que picar piedra, cemento y acero le entren sin hacer nada". Buff yo debo ser el pasota más grande del reino, o tengo más orgullo del que creo. Paso de picar piedra, si me toca una temporada abstemia lo acepto, ya vendrán otras mejores (aunque no me hagas caso, en ocasiones me salto mis propias recomendaciones). Je, menuda manera de recordar cómo pasa el tiempo jodío

Has puesto una de mis canciones favoritas de todos los tiempos, Jesus Don't Cry, bonita es decir poco.

Qué sobreviva usted a las navidades.

dEsoRdeN ha dit...

Creo que el problema es que son los demás los que cambian de intereses y me dejan solo y aislado con los míos, Reina Roja. Nunca entenderé a la gente que se hace mayor a propósito y se muere en vida lentamente. Uy, pues será que no he escrito sobre ellos o colgado canciones suyas en este blog! :D Vaya, pues si una cosa son sus conciertos son divertidos y enérgicos, les debiste pillar en un mal día. Ah, no, si los topicazos no me tumban; pero la realidad me da muchísima rabia...

Yo hace tiempo que estoy super pasota, NaoBerlin, y orgulloso lo soy un rato. Pero no soporto estas épocas en que la vida se vuelve plana, y desaparecen la emoción y la magia (aunque me acabe adaptando rápido a la deriva apática). Preciosa canción, sí señor... :) Igualmente! Que la fuerza anticonsumista te acompañe!