dijous, 15 d’octubre del 2015

gASoLiNa dE TAcoMa



Qué bien sientan los conciertos sudorosos. Esos en los que acabas empapado, con agujetas en el cuello de tanto head-banging, y las piernas al borde de los calambres. El partido que he jugado esta mañana clandestinamente también tiene algo que ver. La próxima semana empezaré las enésimas sesiones de rehabilitación en otro sitio distinto; y ya van... como ya no confío nada, lo he mandado todo a tomar por culo y me he ido esta mañana a un partido importante del equipo, a echarles una mano, y a volver a sentirme activo. Me ha molestado sólo en movimientos o golpeos puntuales, he aguantado bastante bien físicamente para hacer tantísimo tiempo que no jugaba, no me he roto más... y hemos ganado. Hacía un montón de tiempo que el equipo no ganaba, y hoy lo hemos hecho. Me he sentido útil, a pesar de estar al 30-40% de mis posibilidades, y me ha sentado de maravilla hacer ejercicio, quemar adrenalina, y volver a la dinámica de vestuario. Creo que voy a seguir yendo, aunque me suponga pegarme unos madrugones indecentes, y el riesgo de romperme más, estando como estoy. Estoy llegando a un punto en que todo me importa una mierda, y no quiero mirar más allá del aquí y el ahora. Conforme más mayor me hago, más punki me vuelvo. Ya no sólo de palabra o de espíritu, que eso siempre ha estado ahí, sino también en ciertas actitudes de facto ante la vida y ante los demás. Hay tantísimo subnormal que nos intenta coartar en mil y una circunstancias de la vida, que sólo por joderles, no deberíamos dejarnos. Es lo que se merecen. Y es lo que nos merecemos. Muchas veces tenemos la oportunidad de elegir lo que nos merecemos, y no lo hacemos. Por inconsciencia, por miedo, por conservadurismo, por incapacidad... por lo que sea. A la mierda todo. Nunca sabes lo que te puede pasar mañana. Si te atropellará un autobús de dos pisos y morirás al lado de tu amada, como cantaba Morrissey. Si te echarán del curro y te quedarás en bragas. Si te amputarás un brazo resbalando en la ducha y reventando la mampara. Si te diagnosticarán una enfermedad incurable... sea lo que sea, quiero seguir aprovechando el tiempo como si no hubiera mañana. Yendo a tantos conciertos como pueda. Jugando los partidos que haga falta. Participando en concursos de fotografía (mañana iré a llevar unas fotos a uno de las Festes de diSoRderLand). Durmiendo tantas horas como sea necesario para poder estar fresco y activo después. Saliendo tantas noches como me apetezca a bailar y conocer chicas, o gente rara de la noche. Por ejemplo, ahora mismo, por qué no...?



4 comentaris:

dEsoRdeN ha dit...

Lo celebro, Nefertiti; hoy todo el día un poco zombie y resacoso... pero que nos quiten lo bailao!

hiro ha dit...

Més actitud punki és la que falta en aquest món! Cada dia tinc més clar que això de la vida va d'aprofitar-la i gaudir-la a tope en present, i no viure tan pendents del futur o en els errors del passat.

Espérame en Siberia ha dit...

¡Me parece perfecta tu actitud! Yo opino lo mismo. Hay que vivir ahora, porque el futuro nadie lo tiene.

Te mando un abrazo, Desorden. Sigue disfrutando.

dEsoRdeN ha dit...

Completament, hiro! Passat i futur només existeixen de manera abstracta en la nostra ment, però l'única real tangent és el present

El futuro, simplemente, no existe, Siberiana.

Mordiscos comunes