dimecres, 6 de novembre del 2013

CubiSMoS dEsoRdeNados



Hoy he estado haciendo maletas. Seguramente será el viaje más corto de mi vida. Unos 12 escalones y un rellano, aproximadamente. Tengo mis papeles en regla, y parto el martes. Se espera un clima idéntico al del diSoRdEr's Palace, aunque quizás un pelín menos de luz. Estaré un mes fuera de casa, pero la sentiré como si estuviera allí: cada ruido, cada temblor, cada olor... el terremoto empieza el lunes, y ya he empezado a mendigar cajas de cartón en el súper. Se me viene encima mucho ajetreo, empaquetar cajas, ahora todo el piso a la izquierda, ahora despejen el lado derecho... y, mientras, me llegan historias de conflicto propietario-comunidad, y cada uno te vende su moto, y yo sólo quiero que todo pase rápido y que me lo dejen bonito. De hacerlo acogedor ya me encargaré yo luego. Me estresa bastante el futuro inmediato de acontecimientos, pero me ilusiona el medio plazo. Y con lo impaciente que soy, me va a costar ver caer tan lentas las hojas del calendario...


Creo que era la ¿sexta? vez que les veía, y quizás hoy haya cerrado un círculo, porqué aquí les vi por primera vez. Hace 17 años menos 4 días, concretamente. Aquella vez fue en sábado, y recuerdo que venía estresadísimo del curro en el que empezaba, todavía sin cobrar, mi carrera laboral. Llegué, incluso, a ver a los Boo Radleys, que hacían de teloneros. Y salió Brett, imponente, arrollador, carismático... con esos flequillos y esas chupas de cuero que le copiábamos buscando nuestra propia identidad; con esas poses que imitábamos con ansias de seductores malditos; con esas canciones que tantas veces hemos cantado (creo que su primer disco debe ser el que más he escuchado en mi vida). Y 17 años menos 4 días después, él seguía estando ahí arriba, con las mismas poses, los mismos números, los mismos himnos y alguno nuevo... y yo continuaba estando allí abajo, con la misma ilusión, la misma sonrisa de felicidad instantánea, quizás con menos pelo y aguante, pero con la misma energía y los mismos botes ante las primeras notas de los mismos himnos... y seguramente con más heridas y rasguños de vida, y con carencias, errores y frustraciones que no han cambiado tanto desde entonces.

Aunque parezca mentira, ella es más caótica que yo. Un lunes puede empezar con un mail en el que te propone ir a un concierto esa noche; tú le dices que se lo confirmas más tarde porqué tienes un día de movidas varias; luego te escribe diciéndote que no se acordaba que había quedado para correr; le dices que ningún problema y haces planes alternativos... y cuando vuelves de madrugada, ves un mail en el que te decía que le daba pereza ir a correr y que si hacíamos una cerveza esa noche. No es ninguna queja, ya lo sabía perfectamente porqué lo viví en su día; es simplemente una descripción de la espiral en la que columpio mis ganas de que pasen cosas en mi vida. Un tobogán indefinido, incierto y, no nos engañemos, poco consistente. Pero supongo que es más entretenido esto que nada. No soporto el tedio, pero me parece que, tal y como se me está poniendo la vida, acabaré suplicando por un poquito de monótona calma...



5 comentaris:

begusa ha dit...


" No soporto el tedio"... oh yeah
y nada de suplicar calma...
quiero salir y conocer gente... gente estúpida y arrogante, descerebrada y también a alguien interesante y gracioso... quiero estrechar lazos... (algo que últimamente parece no estar de moda ya)
no quiero soledad. no la soledad de estar sola, sino la de sentirse sola.
por qué querría alguien sentirse así?? qué le pasa al mundo que ya no quiere abrazos?

http://loqueseaes.blogspot.com ha dit...

A dónde te vas?

hiro ha dit...

A mi em passa el mateix, vull jaleo quan la vida es posa avorrida i viceversa. Ho justifico amb la meva naturalesa geminiana amant de les contradiccions ;)

Has anat a 6 concerts de Suede?!! wow! el grup que més cops he vist en concert són Els Pets ¬¬' (aviat n'aniré a un altre).

Bona sort en aquest minitrasllat! espero que tot passi ràpid i aviat puguis gaudir d'un nou i remodelat diSoRdEr's palace :D

Pio ha dit...

Señor impaciente eso se pasa en nada!! ya verás que bien cuando lo tengas todo arregladito y nuevo :D

Porque no me extraña que hayas ido tantas veces jajajaj, ahí disfrutando a tope

Bueno creo que todos necesitamos excitación y calma, aunque nunca sepamos cuando es el momento correcto

dEsoRdeN ha dit...

oy yeah, begusa! Muy de acuerdo en todo, y me ha gustado el matiz entre 'estar' o 'sentirse' solo 8dos cosas completamente diferentes)

Tan cerca y tan lejos, Bambú... (joder! Cuantísimo tiempo, no? Qué es de tu vida? :D)

Els taure també podem posar l'excusa dels bessons, hiro? :P Si no mhe descomptat,sí. Els Pets? :S (un dels grups preferits de l'E-Platònica, per cert...). Jo el grup que més vegades he vist són Los Planetas, i calculo que hauran estat entre una dotzena i una quinzena (he perdut completament el compte). Gràcies! Quines ganes!

Ojalá, Pio, pero siempre tienes ese cague de que las cosas se compliquen o se alarguen. La cuestión es quejarnos siempre de lo que no tenemos... XD