diumenge, 4 de setembre del 2011

cUidADo: eStA NoChE eSCueZo...





Esta noche he vuelto a Montauk. No me canso nunca de hacer este viaje. Una y otra vez. Y de avanzarme a sus diálogos, como si me hubiera metido en mis propios recuerdos. Esos que nunca tuve y que tanto envidio. Por mucho que disimule a gritos. Gritos desesperados de rebelión a golpes de cadera, mientras los pájaros continúan lanzándose a las escopetas. Ir pasando estaciones con nombres de iniciales a toda velocidad. Como vengándome de todo lo que nunca me dejaron disfrutar. Y perderme en una espiral de hedonismo que me haga olvidar todos esos recuerdos inexistentes imposibles de recordar. Ponerme el disfraz que a todas enamora, y disfrutar de falsos amores de cartón piedra con fecha de caducidad. Todos acabamos enamorándonos de reflejos que seguramente tengan poco que ver con la realidad. O de estúpidos ideales utópicos que sólo existen en nuestra cabeza. Como si nos pusiéramos unas gafas que deforman la realidad para amoldarla a nuestros deseos. Pero luego nos olvidamos de bucear en la realidad de quién tenemos delante, porqué nos acojona llegar al fondo y ver que no tiene nada que ver con lo que habíamos pintado en nuestra mente. Qué gilipollas somos. Y qué cobardes. Yo ahora mismo sólo siento una extraña mezcla de diáfana lucidez y confusión absoluta. Porqué los extremos no son incompatibles, por mucho que nos quieran hacer ver los perversos hombres grises. Ahí afuera la vida está llena de magia, pero a medida que vamos creciendo nos van robando los instrumentos para disfrutarla. Y nos conformamos. O se conforman, porqué a mi no me da la gana. Por muchos dedos que me quieran amputar. Por muchos martillazos en el cráneo que me quieran regalar. Por muchas puñaladas en el pecho que me quieran asestar. No pienso bajar la cabeza y convertirme en uno de ellos. Si me tengo que quedar seco de lágrimas, me quedaré. Si me tengo que ahogar en mi propia mierda, me ahogaré. Si me tengo que quedar solo eternamente... ya ves tú, qué problema, si siempre ha sido así. Golpeadme en la cara y disfrutad del brillante color de mi sangre. Pero yo no pienso pararme en mi eterna búsqueda de algo o alguien que me haga vibrar y brillar como nunca antes lo hizo nadie...





15 comentaris:

Sico Pérez ha dit...

Joder, viejo, que bacana esa resolución después de ver tanta duda por todas partes...

Pio ha dit...

Pequeño Desorden, me has dejado sin palabras. El pánico nos domina muchas veces, a veces es mejor pensar y ver la fachada de los otros, contentarse con la máscara que adentrarse más allá, porque eso significa que debemos dar más de lo que estamos dispuestos. El miedo a avanzar y dar el paso en cualquier cosa no convierte en seres autómatas y a todos nos pasa, un gran error para vivir cmo cada uno quiera.
Esa persona llegará en algún momento, mientras sigue enseñando los dientes al mundo...
Besotes y achuchones de ánimo!

begusa ha dit...

pues ten cuidado... porque encontrar a esa persona no es el fin de nada... ni siquiera llegar al fondo del baúl de lo que llaman 'compromiso', ni tampoco acumular años, ni experiencias, ni caricias... porque luego llega un día y 'bam'... esa persona desaparece; físicamente o no, poco importa, porque la miras cada día intentando reconocerla, pero ya no está ahí. ahí ya no hay nadie.
y eso quema más que cualquier incendio de nieve.
besitos de chocolate.

GUIZMO ha dit...

Copy-Paste de lo que ha dicho Begusa...

Myowndisaster ha dit...

Pues yo no suscribo lo que ha dicho Begusa...tu ya lo sabes, creo en la magia por encima de todas las cosas y me da igual que las cosas puedan desaparecer, lo importante es vivirlas. Con pasión, intensamente (tu y yo sabemos mucho de eso) . Me gusta este texto, me gusta que muestres esa otra parte de tu océano particular...y me gusta que estés en mi vida.

recuerda...antes de diciembre.

t´estimo molt Mr Disorder

NaoBerlin ha dit...

Como diría un cura evangelista: AMEN HERMANO!

NaoBerlin ha dit...

Y sí, por experiencia propia también me sumo al carro de lo que dijo lo de begusa. Be careful my friend, nunca dependas hasta extremos brutales de una persona, mira lo que le paso a Anakin Skywalker :)

Bellota ha dit...

Un poco de pomada en forma de soul para el niño, que le escuece!

ego ha dit...

seguir creient que hi ha màgia allà fora és un gran pas... jo ja fa dies que no hi crec

Amapola Domingo ha dit...

veo que tuvimos un domingo guapo guapo los dos... podríamos habernos llamado para cortarnos las venas o bien para hacernos despegar al ritmo de franz ferdinand o new order por ejemplo!
NADA DE VOLVERNOS GRISES
pero ya sabemos que los que mucha energía tienen cuando baján bajonan bien pero luego se regeneran rápido.

dEsoRdeN ha dit...

Pues yo veo menos dudas que nunca, Sico Pérez. De hecho, creo que nunca me he sentido tan lúcido...

Los dientes bien afilados, Pio, que sigo teniendo mucha hambre de noches dEsoRdeNadas... :P

Tampoco busco ningún final de trayecto, begusa, porqué sé perfectamente que todo tiene un principio y un final. Incluso las personas mágicas acaban haciendo CHAS! y desaparecen. Y no son más que un capítulo más de un todo, por mucho que nos sigan educando en la estúpida idea de amores únicos eternos que no existen en la realidad. Pero creo que tengo derecho a probar a qué sabe eso. Un solo segundo de magia bien valen 1000 incendios de nieve, eso lo tengo clarísimo

Copy-paste de lo que le he dicho a begusa, Guizmo

Suscribo al 100% todas tus palabras, myowndisaster... menos lo de diciembre ;) (jo també t'estimo molt, ja ho saps)

No, no, NaoBerlin; no hablaba de depender de nadie (sé perfectamente lo que es sufrir de eso), sino de compartir. Simplemente eso...

Sííííííí, Bellota, por favor!!!! ¿Dónde me llevas a bailar soul? (tú también sabes de qué pie cojeo yo, eh jodía? ;P)

Doncs, per molt que costi, ho hauries de fer, ego. Si no, t'acabaràs enfonsant en un pou fosc i pudent del que costa molt sortir. Ja saps que tindràs la meva mà a punt sempre que vulguis

El gris es un color repugnante, Amapola! ¿Despegamos este finde? ;)

mordiscos

yo, la reina roja ha dit...

Feliz búsqueda.
Por cierto, ¿irás a ver a Anna Calvi? Tengo curiosidad.

dEsoRdeN ha dit...

No sabía quien era hasta que la has citado, reina roja. Y curiosamente, veo que fue una de las derrotadas por la DIOSA Polly Jean en los premios Mercury de anoche... :P

(ya la escucharé, a ver qué hace...)

yo, la reina roja ha dit...

A ver, no es un genio y normal que la derrotara PJ, pero viene de formación clásica y parece que toca muy bien la guitarra. A parte, seguro que le puedes hacer un rincón en tu página de musas, porque es muy mona. En Valencia toca la semana que viene. Ya te digo qué tal. Bs.
+ VIVA ESE MERCURY BIEN DADO!

dEsoRdeN ha dit...

jeje, es que PJ es mucha PJ. Eh, pero te hice caso y me bajé el disco de la Calvi, y me gustó! Y como dices, tiene madera de musa dEsoRdeNada. Ya me contarás! Ahora miro si toca por aquí; me haría gracia verla!

Ptns