dijous, 14 de desembre del 2017

diSoRdEred HoRRorS




Las semanas vuelan, rápidas como los deseos no culminados. Desear. El principal objetivo que nos inculcan en la vida. Desear personas y amores. Desear casas y coches. Desear viajes y vidas felices. Aunque sean vacías. Desear estúpidos teléfonos móviles que no necesitamos para nada. Hoy me han contado que el nuevo Iphone cuesta... 1.300 euros!! La humanidad está llegando a unos niveles de gilipollismo que afianzan otro de mis deseos: la extinción humana. Probablemente lo mejor que le podría pasar al planeta. Te paras un momento a ver las noticias y dan ganas de exterminar cualquier atisbo de vida humana. La realidad es terrorífica. Y nuestros propios comportamientos también lo acaban siendo. A veces son realmente difíciles de controlar. Y si ni tú mismo eres capaz de controlarte a ti mismo, ¿cómo vas a fiarte de los demás? Yo soy incapaz de fiarme de mi mismo, porque me fallo muchas veces. Incluso en algún momento llego a ser realmente miserable. Y me odio por ello.

En la parte buena de la vida (y de mi mismo), ayer estuve viendo una exposición sobre portadas de discos con La Chica Del Ex Novio Imaginario (a veces creo que debería abreviar a LCDENI porque es muy largo, pero la abreviatura es realmente impersonal, y parece que estuviera hablando de un robot). Y luego nos fuimos a comer por el Born, y me sentí increíblemente afortunado y privilegiado por vivir esos momentos: un martes sin prisas, disfrutando del momento, la compañía y la ciudad, y un clima medianamente soportable, a pesar del fresquito. Me siento realmente bien a su lado, y noto que nos estamos abriendo y llegando a un nivel de comodidad y naturalidad en que todo fluye. Me dan miedo mi impaciencia y mis ganas, pero a la vez no quisiera que las rutinas puedan matar la frescura y la chispa. Hay momentos en que realmente creo que podría llegar a seducirla con insistencia, tesón y detalles. Estoy pensando en un regalo especial para su cumpleaños, que es en febrero, pero habrá que ver cómo habrá evolucionado nuestra relación para entonces. Y admito que también me da algo de miedo pasarme de frenada. Hay otros momentos que veo claro que me acabaré llevando un chasco. Y esta incerteza y este estímulo me hacen sentirme realmente vivo, pero estoy cansado de acumular decepciones y fracasos. Me gustaría que, por una vez, las cosas me salieran bien en este terreno. Supongo que la clave y la única opción de conseguirlo es tener paciencia y seguir dejando que las cosas fluyan con naturalidad. Y que el azar eche una mano, claro, porque hay cosas que uno no puede controlar. Pero tengo clarísimo que quiero intentarlo. Me cuesta un montón encontrar chicas que me hagan sentir así. Y ella me hace sentir muy así.

Por la noche quedé con un par de colegas para ver a The Horrors. El concierto estuvo muy bien, y luego nos fuimos a hacer unas copas. Y otras. Y otras. Y acabamos bailando funk, entre jóvenes lesbianas dándose el lote, negros, guiris y fauna nocturna diversa. Bailé con varias chicas sensualmente, entre niebla etílica y la libertad que me da la noche, en esa frontera a veces muy fina entre libertad y moral. La vida plantea diariamente muchas cuestiones éticas. Y a veces se superan con éxito, y a veces no. Y eso hace que cuestiones muchas cosas de ti mismo y de tu comportamiento. Las personas siempre somos incoherentes por interferencias o desconexiones entre lo que pensamos y lo que hacemos. Y al final lo que nos acaba definiendo realmente son los actos. Las palabras o pensamientos sin actos que las acompañen no valen para nada.

Hoy he quedado a media tarde medio zombie y medio acatarrado. Hace unos días que lo arrastro. Cuando no me siento a tope de salud, me noto frágil, medio yo, y eso me cabrea. Necesito sentirme al 100% de mis facultades. Soy demasiado intenso como para estar a medio gas. Y me frustra no tener ese otro medio gas. Luego tenía una cena fuera de la ciudad, y aunque he aguantado bastante bien, sentía que no estaba a tope. A ver mañana cómo estoy para el concierto de León Benavente.






3 comentaris:

Amapola Azzul ha dit...

Paciencia.
Besos.

hiro ha dit...

Després del matí que he tingut a la feina m'uneixo al teu desig d'extermini humà, grrr...

Sí, paciencia amb La Chica del Ex Imaginario, encara que sé que és més fàcil dir-ho que fer-ho.

Cuida't!! et volem al 100% ;D

Pd: Com va anar el concert de León Benavente?
Pd2: el nostre pse-pse... m'agrada més Mishima ;)

dEsoRdeN ha dit...

Lo intento, Amapola Azzul. Es una dura lucha contra mi propia naturaleza, pero te puedo asegurar que lo intento.

Què t'ha passat? Si vols un dia agafem uns bats de beisbol i fem una batuda a lo 'Naranja Mecánica'.... XD Buff! Sí que és difícil, sí. Quan tinc una cosa clara, la vull ja, ara i aquí. Leon BEnavente molt bé, as usual! Van sortir la Maria Arnal i en Marcel Bagès a fer el 'Tú Que Vienes A Rondarme'!! Va ser un momentàs! jeje, a veure si a la pròxima toquen Msihima, doncs... ;)