dijous, 16 d’octubre del 2014

sE VeNde CeRebRO (RaZóN, aQuí)




Quizás sea porqué últimamente he escuchado y tocado canciones de adolescencia que hacía años que se habían sumergido en las profundidades, aunque con el tiempo te des cuenta de que, aunque simples, eran realmente buenas, y la intuición era certera. Es curioso, porqué ahora esas ausencias ya no duelen, y las obsesiones son en voz baja, y casi añoras aquellos pinchazos ventriculares que lo hacían todo tan melodramáticamente intenso. Ahora incluso te puede parecer que eres capaz de domarte a ti y a tus deseos, aunque cada mensaje que te llega por medios inimaginables en aquellos años te sube un poco la adrenalina, por aquella eterna curiosidad que no se te irá ni con lejía, por muchos años que pasen. A ver qué me dirá, a ver si entra al trapo, a ver cómo responde a mi pinchazo, a ver si tiene sangre u horchata... el pragmatismo puede restar magia pero es más llevadero. Aunque una vocecilla ahí dentro te diga a gritos que ojalá alguien te lo trastoque todo de arriba a abajo. Las candidatas se van sucediendo en un carrusel de pegas cada vez más monótono, porqué nunca nada es como uno querría. Y hay actitudes y miedos ajenos que no podré llegar a entender en la vida, y que acaban derivando en pequeñas gotas malayas de frustración. Hay veces que ser un polvo y ya está es liberador, pero otras veces ser un polvo y ya está te sabe a poco. O incluso a muy poco. Hay veces que la vida cansa, y por mucho que te esfuerces no hay manera de cambiar determinadas dinámicas, y lo que hace unas pocas semanas se te presentó como una novedad excitante empieza a cansar, por falta de iniciativa y ambiguo interés. Que el día oscurezca cada vez más pronto no ayuda, y encima empieza a hacer fresco, y querrías huir de este callejón sin aparente salida y aparecer en la otra punta del mundo, con una vida por estrenar, nuevas caras, nuevas historias, nuevas oportunidades... o qué sé yo. No he perdido el humor, pero me aburro. Me cuesta horrores encontrar estímulos humanos, conexiones químicas y complicidades sin fecha de caducidad. Me canso y me cansáis por igual. Y si no fuera porqué existen cosas como Los Punsetes, creo que un día de estos se me empezaría atrofiar el cerebelo, de tan poca actividad que me exige el mundo exterior...




4 comentaris:

La Camarera ha dit...

Primero: ¡Bravo por Los Punsetes y por su cantante impertérrita! Y por la foto del post. ¡¡Plas, plas, plas, plas!!

Segundo: Cuanto más intelectual se nos vuelve el punto G, más difícil resulta encontrar estímulos que perduren ;)

NaoBerlin ha dit...

Abstinencia Desorden, eso es lo que necesitas xDD

En cuanto a los Punsetes pues... todo esto ya lo había visto no? Ya por cuarta vez es un poco repetitivo todo, aunque a ver qué tal está el disco.

hiro ha dit...

Feia anys que no escoltava aquesta balada! quan era adolescent era fan de Roxette.
No hi ha res pitjor que l'avorriment i l'apatia. I més si ho sumes a que la tardor ja és aquí i les hores de llum s'escursen, ecs!
Los Punsetes són los putos amos!

dEsoRdeN ha dit...

Los adoro, La Camarera, y me parece imposible no hacerlo. Creo que hace demasiado que nadie me toca el punto G de la quijotera, y se me está resecando... :S te visito!

Eso para las monjas, NaoBerlin! XD Adoro sus letras y estoy deseando oír las nuevas. Tienen toda la ironía y la mala leche que le falta al 99% de las bandas actuales, y encima tiene las narices de disfrazarlo de canciones naïf...

UI, Roxette van ser una de les meves primeres bandes-obsessió, hiro! Els vaig anar a veure un parell de vegades d'adolescent. Uf, i aquest dissabte canvien l'hora i es farà fosc deprimentment d'hora!!! :( Los Punsetes for presidents!!

Yo creo que en realidad no debería ser tan complicado, Cé, pero el ser humano tiende a convertirlo todo en confusión, conflicto y complicación. Tendemos a pensarnos que la nuestra es la única realidad y verdad posible, y así nos va. La música es de lo poco que me hace respetar a algunas personas