dijous, 27 d’agost del 2015

qUé bONitAS, LaS cANciOneS...




Cobardías, autoengaños y miedos. No hablo de las decenas de alimañas que, según las estadísticas de Blogger, se pasan por aquí y no escriben una puta mierda de comentario, ni que sea para interactuar un poco. Supongo que son un poco como las personas que van a una discoteca a mirar lo que pasa, sin entrar en el juego, ni que sea para tontear o reír un poco. O como los entrenadores de fútbol que deciden que su equipo juegue a no jugar a nada. El catenaccio es tan aplicable a un equipo de fútbol como a una forma de vivir muriendo en vida. Se suele decir que cualquier manera de jugar es igual de respetable, pero yo me meo, me cago, vomito y escupo bilis en esa manera tan mezquina de actuar, sea cuál sea el ámbito de la vida al que nos refiramos. Probablemente porqué soy el primero que acaba cayendo en ella a veces, por mucho que me repatee. Y si cuando eso pasa, me odio, tengo que odiar a los demás cuando actúan así, por pura coherencia. Aunque la coherencia no exista. La vida está llena de contrasentidos y comportamientos absurdos, porqué los humanos somos así de absurdos y patéticos. Sí, es posible que no acabe de gustarme demasiado la raza humana ni la gente como concepto genérico y homogéneo; quizás lo hayáis intuído entre lineas, de manera sibilina...



8 comentaris:

hiro ha dit...

Jo també m'odio a mi mateixa quan caic en comportaments que m'asquegen... i trobo d'allò més encertat odia els altres quan també ho fan. Em considero bastant antisocial, odio a la gent, encara que m'agraden les persones.
I per què -també em pregunto- tinc decenes d'entrades al blog i la gent no comenta? els fa mandra? estan massa acostumats a posar "like" que ja no saben verbalitzar ni quatre paraules? en fi...¬¬

Que xula la cançó!! :D

Pio ha dit...

Ya dicen eso que el hombre es un lobo para el hombre. A mi también me fastidia según que comportamientos de la gente que luego me veo haciendo y aún es peor, en fin, siempre está bien hacer retrospectiva y darnos cuenta de los fallos.

Yo dejé el mio en stand by por un tiempo y eso que tengo miles de cosas que contar, y al final ya me da igual si la gente comenta o no, es mi desahogo aunque da alegría que la gente por lo menos te diga algo aunque sea un simpre hola.
Y contestando a Hiro, sí, cada día actuamos más por el like en las redes sociales que el de conocer gente que comparta intereses :(

dEsoRdeN ha dit...

això és horrible, hiro! Cóm podem caure en coses que sabem perfectament que ens repategen dels altres? Quina autoràbia! Ho has verbalitzat tal qual ho sento jo: odio la gent, però m'agraden les persones, és exactament això. És un misteri. Jo en el 90% dels blogs que llegeixo, m'acaben estimulant o generant ganes de dir la meva, sigui una xorrada o sigui una reflexió més seriosa. I potser en algun cas puntual no comento perquè el que he llegit no m'encèn cap guspira. Però conformar-se només amb aquesta posició tan voyeur...? No ho entenc, em sembla pobre d'esperit, com si no la gent no tingués inquietuds a dins per compartir, sigui el que sigui...

Es cierto, Pío. Da mucha rabia caer en cosas que no soportas, el ser humano es increíble, para lo bueno y para lo malo. Supongo que el tema es intentar aprender para no repetir esos comportamientos, pero hay algunos que parecen inevitables. Y eso? Falta de inspiración? A ver, voy a dormir igual haya 0 comentarios o haya 1200 (bueno, en ese caso dormiría menos, para leerlos...), pero es algo que no entiendo. Yo escribo para mi, para vomitar fobias y filias, pero me sorprende que la gente no tenga inquietud en decir la suya, y se queden en una posición voyeur. Son como una rémora, sacan beneficio sin dar nada a cambio... lo de los likes es tristísimo. Yo cada vez cuelgo menos cosas personales, más allá de canciones que me gusten y cosas de curro

dEsoRdeN ha dit...
L'autor ha eliminat aquest comentari.
dEsoRdeN ha dit...

PD hiro: sabia que t'agradarien :) Diria que ja no existeixen, però en el seu dia van treure un disc que t'agradaria ('The Bright Carvings'):

https://www.youtube.com/watch?v=ZEBau6QQjSo&list=PL8OFH7mQVCX55a8Ijltd8NaTt-DWIrrIq

enjoy it! ;D

r ha dit...

Parece que blogger ya no se parece a lo que fue.

Espérame en Siberia ha dit...

También me he ido desencantando de varios bloggers que lo único que postean son fichas de autoayuda y comentarios que no son comentarios, sino más bien intentos de spam con el propósito de ganar seguidores (como si fuera esto una competencia).
Pero, en fin, la raza humana está llena de desencantos en varios sentidos.

Mejor mudémonos a Marte.

dEsoRdeN ha dit...

Es cierto, Raquel! Añoro aquellos años antes de la proliferación de otras redes sociales en que Blogger era un lugar activo, dinámico y donde conocías un montón de gente... (PD: hoy he pensado en ti; mañana te envío el motivo)

Oh, qué rabia da eso, Siberiana! ¿Dónde está esa humanidad y esa voluntad de compartir inquietudes que había en Blogger años atrás...? (PD: cuándo nos vamos? Te paso a recoger, y pillamos el primer cohete que haya...?)